One of my most favourites by Sandeep Khare.. :)

व्यर्थ हे सारेच टाहो, एक हे ध्यानात राहो,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची||

पैज जे घेती नभाशी, आणि धडका डोंगराशी
रक्त ज्यांचे तप्त आहे फक्त त्यांना हक्क आहे,
श्वास येथे घ्यावयाचा, आग पाण्या लावण्याचा,
ऊरफाड्या छंद आहे, मृत्यु ज्यांना वंद्य आहे,
साजिर्‍या जखमा भुजांशी, आणि आकांक्षा ऊराशी,
घाव ज्यांचा भाव आहे, लोह ज्यांचा देव आहे,
माती हो विभुती जयांची, ही धरा दासी तयांची,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची||

शब्द लोळाचे तयांचे, नृत्य केवळ तांडवाचे,
सूरनिद्रा भंगण्याला छिन्नी-भाकीत कोरण्याला,
जे न केवळ बरळती गोड गाणी कोरडी,
जे न केवळ खरडती चंद्र-तार्‍यांची स्तुती,
झेप ज्यांनी घालुनी, अंबरांना सोलुनी,
तारका चुरगाळल्या, मनगटाला बांधल्या,
ग्रह जयांची तोरणे, सूर्य ज्यांचे खेळणे,
अंतराळे माळती , सागरे धुंडाळती ,
वन्हीला जे पोळती, रोज लंका जाळती,
ही अशी शेपूट जयांची, ही धरा दासी तयांची
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची||

हस्तकी घेऊन काठी, रेशमी घालून छाटी,
राम ओल्या तप्त ओठी, राख रिपूची अन ललाटी,
दास ऐसा मज दिसू दे, रोमरोमांतून वसू दे,
सौख्य निब्बरशा त्वचेशी वेदना ही ठस ठसू दे,
थेंब त्या तेजामृताचा मज अशक्ताला मिळू दे,
कांचनातून बद्ध जिण्या परीस पोलादी मिळू दे,
जे स्वतःसाठीच वाहे रक्त ते सारे गळू दे,
रक्त सारे लाल अंती, पेशीपेशींना कळू दे,
अश्रु आणि घाम ज्यांनी मिसळोनी रक्तामधोनि,
लाख पेले फस्त केले आणि स्वतःला मस्त केले,
त्या बहकल्या माणसांची, त्या कलंदर भंगणांची,
ही नशा आकाश होते, सर्जराचा कोष होते,
ही अशी व्यसने जयांची, ही धरा दासी तयांची,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची||

व्यर्थ हे सारेच टाहो, एक हे ध्यानात राहो,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची||
--- संदीप खरे

सुभाषित संग्रह

People who knows sanskrit must be knowing about subhashitam...
शाळेत असताना बरीच छान सुभाषिते शिकले होते. तेव्हा पाठही होती. त्यातली आता बरीचशी आठवत नाहीत.
म्हणुन ती कुठे तरी संग्रहीत करण्याची गरज भासली.
पूजा आणि मी हा प्रयत्न करतॊ आहॊत...

१) पृथिव्यां त्रीणि रत्नानि जलमन्नं सुभाषितम्‌ ।
मूढै: पाषाणखण्डेषु रत्नसंज्ञा विधीयते ॥
अर्थ - या पृथ्वीवर फक्त तीन रत्ने आहेत. पाणी, अन्न आणि सुभाषिते. मूर्ख लोक मात्र दगडाच्या तुकडयांना "रत्न" असे म्हणतात.

२) रामाभिषेके जलमाहरन्त्या । हस्ताच्युतो हेमघटो युवत्या: ॥
सोपाणमार्गेण करोति शब्दं। ठंठंठठंठंठठठंठंठठ: ॥
अर्थ - रामाच्या अभिषेकाकरीता पाणी आणत असताना युवतीच्या हातून सोन्याची घागर (हेमघट) पडली.
आणि ती पाय -यांवरून घरंगळत जाताना आवाज झाला ठंठंठठंठंठठठंठंठठ: ..
हे सुभाषित चरणपुर्ती किंवा काव्यपुर्ती या प्रकाराचे उत्तम उदाहरण आहे. यामध्ये फ़क्त चौथा चरण देवून आधीचे ३ चरण रचायचे असतात.

3) वनानि दहतो वह्ने: सखा भवति मारुत:।
स एव दीपनाशाय कृशे कस्यास्ति सौह्र्दम ॥
अर्थ - जंगलामध्ये वणवा लागला असताना वारा अग्नीला मदत करतो. मात्र तोच वारा दिव्याची ज्योत (दुर्बल अग्नी) विझवतो. दुर्बलाला कोण मित्र असतो?? (कोणीही नसतो)

४) कमले कमला शेते । हर: शेते हिमालये ।
हरि: शेते समुद्रे च । मन्ये मत्कुणशन्कया ॥
अर्थ - लक्ष्मी कमळामध्ये झोपते. शंकर हिमालयामध्ये झोपतो. विष्णू समुद्रामध्ये झोपतो. बहुतेक ढेकणांच्या भीतीने... :)

5) उद्यमेन हि सिद्धन्ति कार्याणि न मनोरथै: ।
न हि सुप्तस्य सिंहस्य प्रविश्यन्ति मुखे मृग: ॥
अर्थ - प्रयत्न केल्यानेच कार्ये पूर्ण होतात. केवळ स्वप्ने बघून (मनोरथे करुन) नाही. झोपलेल्या सिंहाच्या तोंडात हरिण आपोआप प्रवेश करत नाही. (त्यासाठी त्याला शिकार करावीच लागते).

६) किं वाससा तत्र विचारणीयाः वसः प्रधानं खलु योग्यतायाम्॥

पीतांबरम वीक्ष्य दधौ स्वकन्यां चर्माम्बरं वीक्ष्य विंषं समुद्रः॥
अर्थ - कपड्यांवर काय अवलंबून असते? तर बरंच काही असते. पीतांबर नेसलेल्या विष्णूला समुद्राने आपली मुलगी दिली आणि चामडं गुंडाळणा-या शंकराला विष दिले.

७) कस्तुरि जायते कस्मात्‌ को हन्ति करिणां शतम्‌।
भीरु: करोति किं युध्दे मृगात सिंह: पलायते ॥
अर्थ- कस्तुरी कोणापासून मिळते? शंभर हत्तींची हत्या कोण करतो? भित्रा मनुष्य युध्दामध्ये काय करतो?
हरणापासून सिंह पळतो.
स्पष्टीकरण - शेवटचे चरण थोडेसे संभ्रमात टाकणारे आहे. "सिंह हरणापासून पळतो". actually, यात पहिल्या ३ चरणांमध्ये प्रश्न विचारले आहेत आणि चौथ्या चरणात त्याची उत्तरे आहेत.
कस्तुरी कोणापासून मिळते? - हरणापासून
शंभर हत्तींची हत्या कोण करतो? - सिंह
भित्रा मनुष्य युध्दामध्ये काय करतो? - पळतो

कणा (kana)

This is the one poem which I learned in school and I can never forget it.. One of my most favorites..
Title is Kana (exact translation is "Backbone")

ओळखलंत का सर मला पावसात आला कोणी,
कपडे होते कर्दमलेले केसांवरती पाणी
क्षणभर बसला, नंतर हसला, बोलला वरती पाहून,
गंगामाई पाहूणी आली, गेली घरट्यात राहून,

माहेरवाशीण पोरीसारखी चार भिंतीत नाचली,
मोकळ्या हाती जाईल कशी बायको मात्र वाचली,
भिंत खचली चूल विझली होते नव्हते गेले,
प्रसाद म्हणुनी पापण्यांमध्ये पाणी तेवढे ठेवले,
कारभारणीला घेवुन संगे सर आता लढतो आहे,
पडकी भिंत बांधतो आहे, चि्खलगाळ उपसतो आहे.

खिशाकडे हात जाताच हसत हसत उठला,
पैसे नकोत सर जरा एकटेपणा वाटला,
मोडून पडला संसार तरी मोडला नाही कणा,
पाठीवरती हात ठेवूनी नुसतं लढ म्हणा...

-- कुसुमाग्रज

Ek kharakhura Nastik...

hmm... so i m back after many many days... I dont know how good writer i am.. but i have vibrant mood swings which make me to come here and post.. :)
Its sunday today and i am bored! I seriously dont know what to do.. i have this 2007 diary of mine in my hands.. i remember i had bought it as new-year resolution .. Funn part is, it is almost empty except for few pages.. but i found something on one of the pages which drew my attention.. it is a poem by Sandeep khare.. i remember i had just started to listen to his songs that time and had liked some of them.. this poem has a different flavor and is one of my favorites.. so i am sharing it here.. hope u like it.. :)
its in marathi and many maharastrians may know it.. the title is Nastik.. i.e. atheist

DISCLAIMER: I am not supporting Atheism neither Theism.. this poem has some innovative way to look at this issue which attracted my attention and that is the reason I shared it.

एक खराखुरा नास्तिक जेव्हा देवळा बाहेर उभा थांबतो ,
तेव्हा खरा तर गाभाऱ्यातच भर पडत असते
की कोणीतरी आपापल्यापुरत्या सत्याशी का होइना पण प्रामाणिकपणे चिकटून रहिल्याच्या पुण्याईची !

एक खराखुरा नास्तिक जेव्हा देवळा बाहेर उभा थांबतो
तेव्हा शक्यता होते देवाने आपला आळस झटकून देवळाबाहेर येण्याची ..

एक खराखुरा नास्तिक जेव्हा देवळा बाहेर उभा थांबतो
तेव्हा कोऱ्या नजरेने पाहत राहतो सभोवतालच्या हालचाली
भाविकांच्या जात्रा ..
कोणीतरी स्वत:चे ओझे स्वत:च्याच पायावर संभाळत असल्याचे समाधान लाभते देवाला !!

म्हणुन तर जेव्हा एक खराखुरा नास्तिक जेव्हा देवळा बाहेर उभा थांबतो ..
तेव्हा देवाला एक भक्त कमी मिळत असेल कदाचित
पण मिळते आकंठ समाधान एक सहकारी लाभल्याचे ..

देउळ बंद झाल्यावर, एक मस्त आळस देवून,
बाहेर ताटकळलेल्या नास्तिकाशी गप्पा मारता मारता देव म्हणतो
"दर्शन देत जा अधून मधून
तुमचा नसेल विश्वास आमच्यावर, पण आमचा तर आहे ना ! "

देवळा बाहेर थांबलेला एक खराखुरा नास्तिक कंटाळलेल्या देवाला
मोठ्या मिनतवारीने परत पाठवतो देवळात, तेव्हा कुठे अनंत वर्षी
आपण घेवू शकतो दर्शन आस्तिकत्त्वाच्या भरजरी शालीत गुदमरलेल्या देवाचे ...
एक खराखुरा नास्तिक जेव्हा ...

-- संदीप खरे

Trying to be Funny!!

Being an software professional (the most frustated people who learn computer, electronix n stuff which is eventually used for chatting/mailing and for writing such blogs..) U can figure out this info from the writing style used... (like too many shortcuts, twisted grammar according to writer's convenience, 2 or 3 dots instead of conventional fullstop to indicate that previous sentence is ended, etc etc)..
So Being a software professional, its natural to crack PJ's as and when u get a chance.. Its the way to create light moments in ur boring life (quite effective way to forget how unlucky u are to be an "IT/software professional!!!" :P)
So this happened just few minutes ago.. N i cant hold back..

There are two friends (and had been classmates in year 1857) A and B, currently working in reputed software firms Happily.. So its appraisal time now n appraisal related funny/witty quotes are on the air.. On some chat-window A pinged B to share one such quote.. It was like " Appraisal Quote:- Don't be santoosht.Thoda aur wish karo.......................Switch Karooo!!!!!! " (This is the real one.. SRK messed the last 2 words!!!).. Now B liked it very much (for him it was his own story.. touch ho gaya usko..) and he put it as status msg as soon as he read it (quote-chor!).. A was shocked at the quickness, childishness and stupidity of B.. so A calls B as "daaku" (and this is the time when one more PJ is born..)... 'A' (who is being filmy..) quotes this incident as "jab door door ke net pe koi status message banata hai...to uski maa kehti hai...chhupa ke rakhna beta warna 'B' daaka daalegaa... "

Ok.. You can laugh now..
(Those who want to pull-out their hairs can start hunting for A and B..) :D

अविस्मरणीय वासोटा!!

नुकताच आम्ही officeमधल्या लोकांनी सातार्‍यापासून अवघ्या 35Km वर असणार्‍या वासोटा डोंगराचा trek केला. वासोट्याचा trek म्हणजे माझ्या आजपर्यंतच्या आयुष्यातील सगळ्यांत जास्त आनंददायी event.. जसा एखाद्या टुकार cricket match मध्ये टुकुटुकु खेळणार्‍या batsmanचा चुकून six बसावा अगदी तसा.. तो एक क्षण, तो आनंद.. तो जल्लोष.. त्याच्यापुढे मग सगळं काही फिकं पडतं.. सगळं जग अचानक सुंदर वाटू लागतं.. सगळ्या काळज्या, चिंता अचानक गळून पडतात आणि मस्त नवीन पालवी फुटते.. उमेदीची.. उत्साहाची.. मस्त!! एकदम भारी!!...
शनिवारी सकाळी पुणे सोडताना पुढे काय होणार याची अजिबात कल्पना नव्हती. बसमध्ये ओरडून-आरडून सगळी रापचिक आणि छपरी गाणी म्हणताना मिळणारा आनंद, महागड्या multiplex मध्ये ACत बसून superduper hit सिनेमा बघताना मिळणार्‍या आनंदापेक्षा कितीतरी पटीने अधिक होता.. राजवाडा चौकात बसून खाल्लेली पूरी-भाजी ही मोठ्याशा हॉटेलात मिळणार्र्या पंचपक्वानांपेक्षाही रुचकर लागत होती.. सुख म्हणजे दुसरं काय? हे असेच बेधुंद क्षण.. कितीही पैसे मोजले तरी विकत न घेता येवू शकणारे..एकदम भारी!! जाम आवडलं मला..
बामणोलीसारख्या छोट्याशा गावात उतरल्या उतरल्या समोर दिसलं कोयनेच्या धरणाचं पाणी(back water) आणि सभोवताली लाल माती आणि हिरवेगार डोंगर.. अगदी त्या गावातील अडाणी आणि खेडवळ समजल्या जाणार्‍या लोकांच्या नशिबाचं हेवा वाटायला लावणारं असं हे दृष्य!! "मिट्टी की जो है खूशबू" या ओळी ओठांवर आणणारी माती..
सामानाची गाठोडी बोटीत टाकून मग वासोट्याकडे जाणारा रोमांचक आणि थरारक प्रवास सुरू झाला. प्रत्येक क्षणाला बोटीने पाण्यात कापलेले अंतर ., आणि काहीतरी "एकदम भारी घडतंय याची श्हारक जाणीव!! मनात हूरहूर, भीती, आश्चर्य आणि आनंद या सगळ्यांचा संमिश्र उमाळा... मस्त!!
कितीतरी क्षण जपून ठेवण्याजोगे.. बोटीत खाल्लेल्ला खाकरा, कल्पेश्च्या non-stop शिट्ट्य़ा, आरती आणि निलेशचा fullto माssज.., आणि जाSSम दंगा!!! "डोक्यात जाऊ नकोस(in kalpesh's eshtyle)" हा आमचा दंगा करण्यासाठीचा main dialogue.. आजूबाजूला डोळ्यांचं पारणं फ़िटेपर्यंत दिसणारं मोहक निसर्गसौंदर्य! आणि त्या अचाट निसर्गाला दोन-इंची कॅमेर्‍यात बंदिस्त करण्यासाठीची आमची निष्फ़ळ धड्पड.. बोटीने पाणी कापताना होणारा घुंगराळ आवाज, उडणारे पक्षी, दिवसा झाडांना उलटी टांगून विसावलेली वट्वाघळं, म्हशींना रानगवा म्हणण्याचं आमचं अचाट धाडस, पाण्यात खाकरा टाकून मासे शोधण्याचा आमचा डाव.. सगळं कसं झक्काSSस आणि एकदम भारी!!..
दीड तासांचा पाण्यावरचा प्रवास संपवून आमची बोट एकदाची वासोट्याच्या किनार्‍याला लागली.. त्या किनार्‍यावर उतरताना मनात थोडीशी भीती मात्र वाटली आणि आपल्या धाडसाचं कौतुकही!! हसत खेळत, रणरणत्या उनात, इतिहास घडवायला आमचं 21 जणांचं टोळकं पाठीवर बॅगा अडकवून सुसज्ज तयार झालं!! प्रत्येक पावलागणिक मनातला उत्साह वाढत होता..
थोडसं पुढं गेल्यावर forest office लागलं आणि पुढचा plan तिथच ठरला.. आधी नागेश्वर डोंगर चढायचा आणि तिथे मुक्काम करून नंतर वासोटा गाठायचा.. ठरलं तर मग!! जाताना एक guide मिळाला.. हाच तो खराखुरा "आनंद".. वयानं आमच्या सर्वांपेक्षा खूपच लहान पण धाडस आणि काटकपणामध्ये आम्हा सर्वांच्यापुढे चार इयत्ता पुढं ओलांडलेला.. देवाचं नाव घेवून finally आम्ही नागेश्वराकडे कूच केलं. कोरड पडलेल्या ओढ्यातून जाणारा रस्ता, गुळगुळीत झालेल्य दगडधोंड्यांचा रस्ता, रंगीबेरंगी फ़ुलपाखरांनी वेढलेला रस्ता.. सगळं कसं हवंहवंसं.. शिकेकाईच्या झाडाला लाल रंगांची सुंदर फुले असतात अशी नवीन भरही पडली आमच्या ज्ञानामध्ये.. प्रत्येक पावलागणिक काहीतरी नवीन दिसत होतं, कुतुहलमिश्रित आनंद वाढत होता.. मध्ये एक pause घेवून टरबूजाचा फडशा पाडण्यात आला.. सगळे कसे अगदी त्यावर तुटून पडले.. वैभव तर वर्षानुवर्षे ज्युसबारवर काम करत असल्यासारखा फ़ोडी कापून देण्यात मग्न झाला होता. नंतरचा halt भोजनासाठी (नव्हे वनभोजनासाठी) झाला.. officeमधल्या canteen मध्ये खुर्ची-टेबलावर जेवण्यासाठी ताटकळणार्‍या sophisticated software engineers ना निसर्गानं जमिनीवरच्या लाल मातीवर पेपर टाकून जेवण्यास भाग पाडलं. पण तरीही निसर्गाला शरण जाण्यात जी मजा आली ती ACत बसून computer वरची बटणं खटाखटा दाबण्यात नसते हेही कळून चुकलं.. नंतर आमच्या "आनंदा"नं पुढचा अर्धा तास (आणि त्यानंतर कितीतरी अर्धा तास) चालवत नेलं आणि उंच उंच चढताना आता ह्रदय फडफ़ड्त बाहेर पडतंय की काय असं वाटायला लागलं.. अशाच एका अर्ध्या तासाच्या अंतरावर एका छोट्या पठारावर दमछाक होऊन सगळे 180 degrreत आडवे झाले. आता खराखुरा वाघ आला असता तरी "खा रे बाबा पण नाही उठू शकत" असे म्हणण्याची वेळ आली होती. उनाड डोंगरावर पहुडलेले आम्ही 21 जण.. मस्त!! एकदम भारी!!
त्यानंतर दिसली इतक्या उंचीवर विसावलेली विहीर.. थंडगार पाणी.. स्वच्छ आणि निर्मळ पाणी.. कितीतरी निसर्गप्रेमी ट्रेकर्सना संजीवनी ठरलेलं पाणी.. तिथून अगदी 5च मिनिटांच्या उंचीवर नागेश्वर डोंगराचं पठार लागलं.. निसर्गानं आपल्या सौंदर्यानं उधळण केलेलं.. एका बाजुला बांबुकडा आणि त्यामागुन डोकावणारा वासोटा, समोरच्या बाजुला अफाट दरी, आणि उजव्या बाजूला नागेश्वर डोंगराचा बुरूज.. जणु त्या डोंगराचं डोकंच..डोळ्यांच्या जागी गुहांची खोबणं.. आणि माथ्यावर फड्फड्णारा भगवा.. मस्त आणि एकदम भारी!!
रात्री पेटवलेली शेकोटी, चुलीवर बनवलेला चहा आणि खिचडी-भात, पापड, शेकोटीभोवती गायलेली गाणी, तिथे केलेला दंगा... एक अस्सल सुखकारक असा अनुभव.. वेगवेगळया प्रकारच्या, वेगवेगळया संसकृतीत वाढलेल्या 21 लोकांना निसर्गानं समान पातळीवर आणून ठेवलं होतं.. माणूस फक्त माणूस असतो याची जाणीव करून देणारा तो क्षण..
दुसर्‍या दिवशी सकाळी ढग जमिनीवर अवतरल्याचं दृश्य पाहून स्वर्गसौंदर्य काय असेल याची कल्पना आली.. पांढर्‍याशुभ्र ढगांच्यामधून डोकावणारे डोंगरांची शिखरे.. तिथल्या पठारावर उभं राहून ते निसर्गसौंदर्य डोळ्यांनी घटाघटा पिताना अगदी कृतार्थ झाल्यासारखं वाटलं..
नाश्तापाणी उरकून आम्ही वासोट्याकडे प्रयाण केलं..वाट खड्तर होती.. एका बाजूला जंगलाने व्यापलेला उंच डोंगर आणि दुसर्‍या बाजूला खोल दरी.. विरोधाभासाचं यापेक्षा चांगलं उदहरण कुठे सापडणार? आयुष्यही असंच नाही का? त्या दोघांच्या मधल्या कड्यावरून जाणारी चिंचोळी वाट ध्येयाकडे नेत हॊती..आवश्यक होता फ़क्त स्वत:चा balance..एक चुकीचं पाऊल आणि खेळ खल्लास!! डोंगराची बाजू आव्हान पेलण्याचं बळ देत होती आणि दरीची बाजू पावलं डगमगवण्याची शिकस्त करत होती.. जो दोन्ही बाजू handle करू शकत होता तोच पुढे जात होता यशाच्या वासोट्याकडे!!! Life is all about BALANCE!!
सलग 3 तास कडा मग जंगल आणि मग चढ पार करून आम्ही वासोटा गाठला.. पाण्याचं दुसरं रूप .. दोन कुंडांच्या रुपात.. घामाने निथळणार्‍या शरीरावर पाण्याचे फ़वारे मारताना मिळालेला आनंद! सुख सुख काय असतं याची आठवण करून देणारा क्षण.. तीन डोंगर एकामागे एक आपली शिखरं उंचावून उभी होती आणि त्यातलं सर्वांत दूरचं होतं नागेश्वर डोंगराचं.. त्या टोकापासून आपण येथवर आलो याचा अभिमान वाटत होता.. छाती अभिमानाने फुगून आली होती..जो तो स्वत:वर जाम खूष होता.. मान उंचावून आव्हान देणारा वासोटा आम्ही जिंकला होता.. म्हणावसं वाटत होतं "अनंत अमुची ध्येयासक्ती अन्म्त अन आशा, किनारा तुला पामराला!" मस्त मस्त आणि एकदम भारी!!!!!!!
परतीचा प्रवास पुन्हा जंगलातून सुरू झाला.. ललकारण्याला वासोट्याला नामोहरम करून आम्ही तो उतरायला सुरुवात केली.. "चलाSS चला चलाSS च्या आरोळ्या दुमदुमल्या.. पूर्ण वासोटा उतरल्यावर मग आमचा climax hero अवतरला.. काळा कोल्हा!! अगदी rampवर उतरल्यासारखा pose देऊन आमच्याकडून photosession करवून घेत होता.. आणि आमचे कॅमेरे click click करण्याची शर्यत करत होते..बहुतेक ऎश्वर्या पेक्षाही जास्त भाव त्याला मिळाला असावा!
परतीची बोट आमची वाट पाहत उभी होती.पुन्हा खळाळ खळाळ आवाज करत बोटीने पाणी कापायला सुरुवात केली. वासोटा दूर दूर जात होता आणि एक विरहतेची व्याकूळ भावना उचंबळून येत होती.. आता हे सगळं नजरेआड होणार होतं.. डोळे ते अमृत शेवटचं का होईना पण पिण्यासाठी धडपडत होते.. आम्ही सगळेच मनाने प्रौढ झालो होतो, आयुष्यात एक stepपुढे गेलो होतो.. आठवत होता, बोटीत बसून गुणगुणणारा स्वदेसमधला शाहरुख.."ये जो देस है तेर, स्वदेस है तेरा"..
हा अनुभव कायम आमच्या गाठीशी राहणार होता. ही आठवण मनात घर करुन राहणार होती.. मरेपर्यंत किंवा त्यानंतरही.....